W dniach 3-8 marca w Rydze odbywał się 2. Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych „Artdocfest / Riga”. W ramach Festiwalu widzowie mieli okazję obejrzeć 28 filmów dokumentalnych z 14 krajów w dwóch programach konkursowych „Baltic Focus” i „Artdocfest”, a także w programie pozakonkursowym.
W tegorocznym programie Baltic Focus znalazły się filmy prezentowane na 11 międzynarodowych festiwalach i cieszące się uznaniem. Oprócz filmów bałtyckich w programie znalazły się także filmy z Danii, Rosji, Polski, Finlandii, Niemiec i Szwecji z regionu Morza Bałtyckiego.
Nagrodę Specjalną Jury „Baltic Focus” otrzymał animowany film Jonasa Poera Rasmussena „Ucieczka” – prawdziwa historia afgańskiego uchodźcy. Członek jury, polski reżyser, scenarzysta filmów dokumentalnych na stałe mieszkający w Szwecji Jerzy Śladkowski powiedział o filmie: „Trudna i w dużej mierze nieznana historia. Nie da się przestać oglądać tego filmu. Choć to tylko animacja, wierzysz każdej scenie i każdemu słowu, bo to prawdziwa historia. To przykład świetnego opowiadania historii i umiejętności i kreatywnego montażu. “
Tegoroczny program konkursowy festiwalu „Artdocfest” – 2022 obejmował 19 filmów zrealizowanych przez reżyserów z 13 krajów, w tym także z Polski.
Nagrodę Specjalną Jury w konkursie Artdocfest otrzymał film „Życie Iwanna” w reżyserii Renato Borraio Serrano. Bohaterą filmu jest młoda Nenja, matka pięciorga dzieci mieszkających w rosyjskiej Arktyce.
Wyróżnienie Specjalne Jury otrzymał Andrei Kutsila, reżyser filmu “Kiedy kwiaty nie uciszają” (producent Biełsat). Dokument opowiada o wydarzeniach na Białorusi w 2020 roku, kiedy to pokojowe protesty spotkały się z okrutną przemocą ze strony milicji. Film opowiada o zwykłych białoruskich kobietach i ich rodzinach, które decydują się zaryzykować wszystko, aby wziąć udział w protestach. Rozumiejąc, że nadzieja nie może umrzeć.
Także widzowie mogli obejrzeć film polskiego reżysera Pawła Łozińskiego pt. „Film balkonowy”. Łoziński przygląda się ludziom ze swojego balkonu, przez ponad 2 lata stworzył miejsce dialogu, świecki konfesjonał, przy którym każdy może się zatrzymać i opowiedzieć o sobie innym ludziom. „Film balkonowy” to radykalny powrót do początków kina, kiedy człowiek przychodził do kamery.
