Noc Świętojańska na ziemiach polskich jest uroczyście obchodzona od bardzo dawna. Jest to święto, które jest związane ze świętowaniem nadejścia lata. Każdego roku przypada ona w dniu 23 czerwca. Jej obchody mają miejsce w wigilię Jana Chrzciciela i jest katolicką wersją bardziej pogańskiej wersji – Nocy Kupały.
Kluczowym elementem podczas świętowania Nocy Kupały był ogień. Ognisko rozpalano tuż za wsią, by oświetliło dobrym duchom drogę do ludzkich domostw, a odpędziło złe moce. Ognisko płonęło cały dzień, a nocą zaczynały się zabawy: tańce i skoki przez ogień.
W noc świętojańską młode dziewczęta plotły wianki z kwiatów i ziół, a następnie rzucały je do wody (rzeki albo jeziora). Chłopcy usiłowali je wyłowić. Dziewczęta wróżyły o zamążpójściu na podstawie tego, czyj wianek kto złowił, czyj utonął, czyj najdalej popłynął. Pozwalano również młodym parom na samotne spacery po lesie w poszukiwaniu kwiatu paproci, którego odnalezienie wróżyło szczęście.
