16 kwietnia najpiękniejsze miasto nad Dźwiną – KRASŁAW obchodził swoje 100-lecie. Krasław uważane jest za jeden z najstarszych zamieszkałych obszarów na Łotwie i jego początki sięgają trzeciego tysiąclecia p.n.e. Jednak prawo nazywać się miastem Krasław uzyskał 16 kwietnia 1923 roku, dlatego w 2023 roku odbywają się obchody stulecia.
Obchody stulecia Krasławia zainaugurowano mszą świętą w kościele pw. św Ludwika. Odbyła się parada zabytkowych samochodów, otwarcie wystawy poświęconej urodzonym w Krasławiu osobom, a także koncert w wykonaniu orkiestry „Daugavpils Sinfonietta”. Swoje życzenia mieszkańcom miasta przesłał także przewodniczący Saeima Edvards Smiltēns. Obchody stulecia w Krasławiu będą trwały jeszcze długo.
Miasteczko Krasław ma długą historię i w dużym stopniu związaną z polskością. Początkowo dość często zmieniało swoich właścicieli – Brunnowowie, Wolffowie, Kossowie, Czapscy. Natomiast w 1729 roku nabyli je Platerowie. Starosta inflancki i dyneburski, Jan Ludwik Plater, uczynił z Krasławia centrum polskości w Inflantach, a jego syn Konstanty Ludwik Plater, doprowadził je do wielkiego rozkwitu. Przy kościele działała pierwsza uczelnia wyższa na ziemiach łatgalskich – katolickie seminarium duchowne (lata 1757–1843). Mieszkańcy Krasławia zawdzięczają rodzinie Platerów pierwszy szpital.
13 marca 1923 r. na posiedzeniu sejmowej Komisji Samorządowej jednogłośnie przyjęto „Ustawę o nadaniu praw miejskich miastu Krāslava”. Ustawa została przyjęta jednogłośnie i przesłana Prezydentowi Republiki Łotewskiej Jānisowi Čakste 14 kwietnia. 16 kwietnia 1923 r. tekst ustawy opublikowano w gazecie “Valdības Vēstnesis” nr 78. To znaczące wydarzenie w historii Krasławia utorowało drogę do dalszego pomyślnego rozwoju i wzrostu miasta.
Pierwszym głową miasta Krāslava został wybrany Lucjan Grzybowski (1891-1971) i pełnił tę funkcję do 1927 r. W październiku 1912 r., podczas IV roku studiów, L. Grzybowski został wcielony do czynnej służby armii rosyjskiej. W czasie I wojny światowej L. Grzybowski, jako członek Legionu Polskiego i Korpusu Polskiego, walczył o niepodległość Polski. W 1919 roku z Ukrainy L.Grzybowski i udał się do Murmańska, aby dołączyć do sił Ententy w walce o państwo polskie, ale po drodze został aresztowany przez bolszewików i wysłany do obozu jenieckiego w Valmierze. W 1920 r. powrócił do Krasławia i rozpoczął aktywną pracę na rzecz miejscowej społeczności, główne wysiłki poświęcił na likwidację skutków wojny. Jako głowa Krasławia, Grzybowski zaprojektował i nadzorował prace modernizacyjne – naprawę i wybrukowanie ulicy Ryskiej, budowę mostu, nadzorował przebudowę pałacu Platerów na potrzeby gimnazjum oraz remont elektrowni. Od 1927 r. Lucjan Grzybowski pracował jako inżynier budowlany. Po II wojnie światowej działał w Komitecie Wykonawczym Miasta jako kierownik budowy i przewodniczący komisji ds. gruntów. W latach 1951-1971 był przewodniczącym parafii kościoła pw św. Ludwika.